Χωρίς αμφιβολία, η ενασχόληση των πολιτών με τα κοινά συνιστά μια πολύ σημαντική δραστηριότητα για την ευημερία ενός τόπου. Στην Αρχαία Ελλάδα, ο όρος «ιδιώτης» αποτελούσε μεγάλη προσβολή για εκείνον που αδιαφορούσε για τα τεκταινόμενα στην πόλη του και δεν ασχολούνταν με τα κοινά. Με τη νομοθεσία του Σόλωνα, όποιος απείχε από το εκλογικό του δικαίωμα – καθήκον, στιγματιζόταν ως «άτιμος» κι έχανε τα αξιώματα που του παρείχε η πολιτεία του, δηλαδή έπαυε να είναι πολίτης. Ο Περικλής στον «Επιτάφιο Λόγο» του είχε, μεταξύ άλλων, αναφέρει: «Γιατί είμαστε ο μόνος λαός που αυτόν που δεν αναμειγνύεται καθόλου στα κοινά δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο, αλλά άχρηστο».
Ωστόσο, οι καιροί αλλάζουν και μαζί τους αλλάζουν οι συνθήκες ζωής και η κοινωνική μας συμπεριφορά, γεγονός που επηρεάζει και την πολιτική μας συμπεριφορά. Χαρακτηριστικά φαινόμενα αυτής της αλλαγής αποτελούν η απαξίωση των κομμάτων και η εκδήλωση μιας αντιπολιτικής στάσης απέναντι σε όλους σχεδόν τους θεσμούς του πολιτικού συστήματος. Οι πολίτες και κυρίως οι νέοι, απογοητευμένοι από την ανικανότητα και τη διαφθορά τόσο της κεντρικής όσο και της τοπικής πολιτικής εξουσίας, απομακρύνονται από τις κάλπες και απέχουν γενικότερα από την όποια συμμετοχή τους στα κοινά. Πολλοί πιστεύουν ότι συμμετέχοντας στη δημόσια σφαίρα δεν θα καταφέρουν να αλλάξουν κάτι κι ότι δεν μπορούν να επηρεάσουν τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων.
Πρέπει, όμως, να κατανοήσουμε ότι η αποχή δεν αποτελεί λύση. Η αποχή σημαίνει ότι εκείνος που την επιλέγει, επιτρέπει σε άλλους να παίρνουν αποφάσεις γι’ αυτόν κι επομένως απορρίπτει εκούσια το δικαίωμά του να είναι πολίτης, γεγονός που οδηγεί κατά συνέπεια στη στέρηση έκφρασης της προσωπικής γνώμης για όλα τα τεκταινόμενα.
Η αποχή από την εκλογική διαδικασία και, μάλιστα, σε περίοδο κρίσης αποδυναμώνει τον δημόσιο διάλογο, παρέχοντας παράλληλα χαμηλό βαθμό νομιμοποίησης στο πολιτικό σύστημα. Όταν «κλωτσάμε» το δικαίωμα της ψήφου μας, δεν αποποιούμαστε ευθύνες. Αντίθετα, φέρουμε ευθύνη για τις συνέπειες του εκλογικού αποτελέσματος. Όταν επιλέγουμε να περιφρονούμε τα κοινά και να μην συμμετέχουμε, ενισχύουμε την αδράνεια και την έλλειψη πολιτικής γνώμης, με αποτέλεσμα την αύξηση των προβλημάτων, αφού κανείς δεν διεκδικεί τίποτα. Αν δεν θέλουμε να καθοδηγούμαστε, η συμμετοχή είναι μονόδρομος. Η ετυμηγορία των πολιτών είναι ιερή, σεβαστή και πολύ χρήσιμη για ένα καλύτερο αύριο. Αντιθέτως, αποδεικνύεται άκρως αναποτελεσματική όταν ενταφιάζεται στην αποχή.
Είναι καιρός, λοιπόν, να εγκαταλείψουμε την παθητική στάση του καναπέ και να ασκήσουμε καθολικά το συνταγματικό δικαίωμα του εκλέγειν. Οφείλουμε να είμαστε ενεργοί πολίτες, να οραματιζόμαστε, να μαχόμαστε και να διεκδικούμε αυτό που μας αξίζει. Οφείλουμε να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, να συγκρουόμαστε με το κατεστημένο και να συμβάλλουμε με την ψήφο μας στην αλλαγή, στοχεύοντας στην διαφάνεια, στην ανάπτυξη, στη δημοκρατία. Η τοπική αυτοδιοίκηση, ως θεσμός, είναι υπερασπιστής, σε τοπικό πάντα επίπεδο, της δημοκρατίας και της επίλυσης των προβλημάτων που ταλαιπωρούν τους πολίτες. Για τον λόγο αυτό, πρέπει να εκφράζουμε τις απόψεις μας. Μέσα από αυτές, θα έχουμε τη δυνατότητα να παρέμβουμε ουσιαστικά και να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο. Το χρωστάμε πρωτίστως στον ίδιο μας τον εαυτό και στα παιδιά μας να είμαστε παρόντες στις αποφάσεις που λαμβάνονται, καθώς επηρεάζεται η ίδια μας η καθημερινότητα.
Τα πρόσωπα που θα επιλέξουμε να μας εκπροσωπήσουν σε τοπικό, περιφερειακό και ευρωπαϊκό επίπεδο, παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη σωστή λειτουργία των θεσμών. Από την ικανότητά τους, θα κριθεί για τους πολίτες ο βαθμός αποτελεσματικότητας των μεταρρυθμίσεων που είναι αναγκαίο να προωθηθούν για το κοινό καλό.
Δεν χρειάζεται άλλο να τιμωρούμε με αποχή την κοινωνία μας, γιατί η απραξία δεν έφερε ποτέ και ούτε θα φέρει αναδιάρθρωση, εξέλιξη και πρόοδο στις πόλεις, στην ενδοχώρα μας, στα χωριά μας και στον τόπο μας γενικότερα. Όλοι μας μπορούμε να συνεισφέρουμε και να ξανακερδίσουμε την ελπίδα για το μέλλον της πόλης και της χώρας που μας αξίζει, αρκεί να αποβάλλουμε το δηλητήριο της απάθειας. Αυτή τη φορά, ας το πραγματοποιήσουμε με πράξη κι όχι με… απραξία, απέχοντας από την… αποχή!